مصرف بیش از حد استامینوفن

درمان مصرف بیش از حد استامینوفن عبارتند از شستشوی معده، اقدامات حمایتی، و تجویز خوراکی ذغال فعال شده، یا کلستیرامین جهت پیشگیری از حذب داروی باقی مانده، چنین به نظر می رسد که اگر این عوامل بیش از 20 دقیقه پس از خورد استامینوفن تجویز شوند، هیچ کدام موثر نخواهند بود.

در صورت استفاده از آن ها لاواژ معده باید بیش از آنکه سایر داروها به صورت خوراکی تجویز شوند، انجام گردد. شانس سمیت کبدی امکان پذیر، احتمالی و خطر بالا را می توان از منحنی نوموگرام، که به راحنی در بخش فوریت ها در دسترس می باشد، به دست اورد.

این منحنی سطح پلاسمایی استامینوفن را 8 ساعت پس از مصرف دارو نشان می دهد. در بیمارانی که سطح خونی بالایی از استامینوفن دارند، به نظر می رسد که تجویز ترکیبات سولفدریل مثلا سیستئامین، سیستئین، یا Nـ استیل سیستئیل شدت نکروز کبدی را کاهش می دهد. این عوامل ظاهرا از طریق فراهم نمودن مخزنی از گرو های سولفدریل جهت اتصال به متابولیت های سمی مربوطه یا از طریق تحریک ساخت و جایگزینی گلوتاتیون کبدی عمل می کنند. درمان باید ظرف مدت 8 ساعت از خوردن دارو اغاز گردد. اما حتی اگر 24 تا 36 ساعت پس از مصرف بیش از حد نیز تجویز گردد، ممکن است موثر باشد. ارزش تجویز دیرهنگام ترکیبات سولفدریل نامشخص است.

مصرف معمول Nـ استیل سیستئین، بروز سمیت کبدی است. Nـ استیل سیستئین را زمانی که به طور خوراکی داده می شود، رقیق ممی کنند ، تا یک محلول 5 درصد به دست آید.

یک دو بارگیری معادل 140 میلی گرم داده می شود، به دنبال آن 70 میلی گرم هر 4 ساعت 15 الی 20 دوز تجویز می شود.

هنگامی که با بیماری مشکوک به سمیت کبدی ناشی از استامینوفن مواجه می شوید، باید با یک مرکز کنترل سمیت محلی ارتباط برقرار کنید.

زمانی که سطح پلاسمایی استامینوفن بالا باشد، خطر بروز آسیب کبدی در آن دیده می شود، که پایین است. می توان درمان را قطع کرد.

اگر نشانه های نارسایی کبد مثل زردی پیشرونده، اختلال انعقادی، گیجی، به رغم مصرف Nـ استیل سیستئین برای هپاتوتوکسیسینه استامینوفن پدیدار شود، پیوند کبد ممکن است تنها راه حل ممکن باشد.

داده های ابتدایی حاکی از آن می باشند که سطح اولیه لاکتات خون سرخرگی در بیماران مبتلا به نارسایی حاد کبدی، ممکن است به افتراق کسانی که به احتمال زیاد نیاز به پیوند کبدی دارند، از آن ها که بدون پیوند کبد زنده می مانند، کمک کند.