ویژگی های آزمایشگاهی کبد الکلی

بیماران مبتلا به کبد چرب الکلی غالبا از طریق آزمون های غربالگری روتین شناسایی می شوند.

اختلالات آزمایشگاهی بارز، غیر اختصاصی بوده، عبارتنداز : افزایش ناچیز AST و ALT و GGTP (گاما گلوتامیل ترانس پپتیداز) همراه با هیپرتری گلیسریدمی، هیپرکلسترولمی، و گاهی هیپر بیلی روبینمی.

در هپاتیت الکلی، برخلاف موارد کبد چرب، سطح ALT و AST معمولا به میزان 2 الی 7 برابر افزایش یافته است.

سطح این آنزیم ها به ندرت بیش از 400IU می باشد و نسبت AST به ALT بیش از 1 است.

هیپر بیلی روبینمی شایع است و با افزایش خفیف سطح آلکالن فسفاتاز همراه می باشد.

آشفتگی کارکرد سنتزی هپاتوسیت ها، بیماری شدیدتر را نشان می دهد.

هیپوآلبومینمی و اختلال انعقادی در آسیب پیشرفته کبدی شایع اند.

سونوگرافی در تشخیص تجمع چربی در کبد و تعیین اندازه کبد، مفید می باشد.

تشخیص جریان خون معکوس در ورید باب، آسیت، عروق جانبی داخل شکمی، نشان دهنده وجود آسیب جدی کبدی است و احتمال برگشت کامل بیماری کبدی در این شرایط کمتر است.

پیش آگهی برای بیماری کبد الکلی :

میزان مرگ و میر کوتاه مدت (30 روز)در بیماران بدحال مبتلا به هپاتیت الکلی، بیش از 50 درصد است.

اختلالات انعقادی (زمان پروترومبین) بیش از 5 ثانیه، کم خونی، غلظت آلبومین سرمی کمتر از 2ونیم میلی گرم، سطح بیلی روبین سرم بیش از 8 میلی گرم، نارسایی کلیوی و آسیت، پیشتاز بیماری الکلی شدید هستند.

یک تابع مجزا کننده که با فرمول 4.6*طولانی شدن PT به ثانیه + بیلی روبین سرم محاسبه می شود، می تواند بیماران با پیش آگهی ضعیف را مشخص سازد.

نمره بندی مدل بیماری کبدی مرحله آخر، کمتر از 21 یا برابر با 21، هم با مرگ و میر قابل توجه در هپاتیت الکلی همراه است.

وجود آسیت، خونریزی واریسی، انسفالوپاتی عمیق، یا سندرم کبدی ـ کلیوی، پیش آگهی بسیار بد را پیش بینی می کند.

مرحله آخر آسیب شناختی آسیب نیز در تعیین پیش آگهی، می تواند کمک کننده باشد.

نمونه برداری کبدی هر زمان که میسر باشد، به منظور تایید تشخیص، تعیین احتمال برگشت پذیری بیماری کبدی، و هدایت تصمیم گیری درباره درمان باید انجام شود.