از هپاتیت D بیشتر بدانید!

آلودگی به HDV یا هپاتیت D توزیعی جهانی دارد، اما دو الگوی اپیدومیولوژیک برای آن وجود دارد. در کشورهای مدیترانه ای (آفریقای شمالی، جنوب اروپا، خاورمیانه)، عفونت HDV در بین آن هایی که به هپاتیت B، آندمیک می باشد و این بیماری معمولا هم از طریق غیر پوستی خصوصا تماس نزدیک شخصی منتقل می شوند.

در مناطق غیر آندمیک مثل ایالات متحده و اروپای شمالی، عفونت HDV منحصر به افرادیست که مکررا در معرض خون و فراورده های خونی قرار گرفته باشند، این افراد عمدتا معتادین به مواد مخدر تزریقی و مبتلایان به هموفیلی می باشند.

عفونت هپاتیت D می تواند از طریق معتادانی که مواد مخدر استفاده می کنند و یا به خطار مهاجرت افراد مناطق آندمیک به مناطق غیر آندمیک در یک جمعیت می باشد. این دسته از الگوهای مهاجرت جمعیت و رفتار انسانی که تماس پوستی را آسان تر می کند، نقش مهمی در ورود عفونت هپاتیت D ایفا می کنند.

گاها، همه گیری شناسی مهاجرتی هپاتیت D، خود را به صورت همه گیری های انفجاری هپاتیت شدید، از قبیل همه گیری هایی که در روستاهای دوردست آمریکای جنوبی و نیز در مراکز شهری واقع در ایالات متحده رخ داده اند، نشان می دهد. در همه گیری های هپاتیت D ـ عفونت های همراه با هپاتیت B حاد و عفونت های ثانویه و آن هایی که به HBV آلوده شده اند، ممکن است تمایزی بین مناطق آندمیک و غیر آندمیک باشد و ابهام ایجاد کند.

در مقیاس جهانی عفونت HDV کاهشی داشته؟!

در مقیاس جهانی، عفونت HDV از پایان دهه 1990 رو به کاهش بوده است. حتی در ایتالیا، که ناحیه آندمیک برای عفونت HBV می باشد، رعایت موازین بهداشت عمومی برای کنترل این نوع از عفونت، باعث شده در دهه 1990، شیوع عفونت HDV با کاهش یک ونیم درصدی در سال مواجه می شود.

هنوز هم فراوانی عفونت HDV در طول اولین دهه قرن 21 به زیر سطحی که در دهه 1990رسیده بود، نرسیده و زخایر همچنان توسط مواد عفونی شده در سال های 1970 ـ 1980 و نیز مهاجرت از کشورهای اندمیک به کمتر اندمیک پایدار باقی مانده است.